Lucas 14 Hebraico - Grego Koinê

Lucas 14 Hebraico – Grego Koinê – ARC

Lucas 14 Hebraico

1 וַיְהִי בְּיוֹם הַשַּׁבָּת וַיָּבֹא אֶל־בֵּית אֶחָד מֵרָאשֵׁי הַפְּרוּשִׁים לֶאֱכֹל לָחֶם וְהֵם אָרְבוּ לוֹ׃
2 וְהִנֵּה אִישׁ לְפָנָיו אֲשֶׁר בְּשָׂרוֹ צָבָה מָיִם׃
3 וַיַּעַן יֵשׁוּעַ וַיֹּאמֶר אֶל־בַּעֲלֵי הַתּוֹרָה וְאֶל־הַפְּרוּשִׁים לֵאמֹר הֲכִי כַתּוֹרָה לְרַפֵּא בְּיוֹם הַשַּׁבָּת אִם־לֹא וַיַּחֲרִישׁוּ׃
4 וַיִּקַח וַיִּרְפָּא אֹתוֹ וַיְשַׁלְּחֵהוּ׃
5 וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם מִי־מִכֶּם אֲשֶׁר חֲמֹרוֹ אוֹ שׁוֹרוֹ נָפַל אֶל־הַבּוֹר בְּיוֹם הַשַּׁבָּת וְלֹא יָחִישׁ מַעֲשֵׂהוּ לְהַעֲלֹתוֹ׃
6 וְלֹא יָכְלוּ לְהָשִׁיב דָּבָר עַל־זֹאת׃
7 וְכִרְאוֹתוֹ אֶת־הַקְּרֻאִים אֲשֶׁר בָּחֲרוּ לָהֶם אֶת־רָאשֵׁי הַמּוֹשָׁבוֹת וַיִּשָּׂא אֶת־מְשָׁלוֹ אֲלֵיהֶם וַיֹּאמַר׃
8 כִּי־יִקְרָא אֹתְךָ אִישׁ אֶל־חֲתֻנָּתוֹ לֹא תֵשֵׁב עַל־מוֹשָׁב הָרֹאשׁ פֶּן־נִקְרָא שָׁם אִישׁ נִכְבָּד מִמֶּךָ׃
9 וּבָא הָאִישׁ אֲשֶׁר קָרָא אֶת־שְׁנֵיכֶם וְאָמַר אֵלֶיךָ הַנַּח מְקוֹמְךָ לָאִישׁ הַזֶּה וְאָז תָּקוּם בְּבָשְׁתְּךָ לָקַחַת אֶת־הַמּוֹשָׁב הַשָּׁפֵל׃
10 אַךְ אִם קָרוּא אַתָּה לֵךְ וְשֵׁב עַל־הַמּוֹשָׁב הַשָּׁפֵל וְהַקֹּרֵא אֹתְךָ יָבֹא וְיֹאמַר אֵלֶיךָ יְדִידִי עֲלֵה מִזֶּה מָעְלָה וְהָיָה־לְךָ לְכָבוֹד לִפְנֵי כָּל־הַיֹּשְׁבִים בִּמְסִבָּה עִמָּךְ׃
11 כִּי כָּל־הַמִּתְנַשֵּׂא בְגַאֲוָתוֹ יִשָּׁפֵל וּשְׁפַל רוּחַ יִנָּשֵׂא׃
12 וַיֹּאמֶר גַּם אֶל־הָאִישׁ אֲשֶׁר קְרָאוֹ לְבֵיתוֹ כִּי־תַעֲשֶׂה מִשְׁתֶּה בַּצָּהֳרַיִם אוֹ בָעֶרֶב לֹא תִקְרָא לְאֹהֲבֶיךָ לְאַחֶיךָ וְלִקְרוֹבֶיךָ אוֹ לִשְׁכֵנֶיךָ הָעֲשִׁירִים כִּי גַם־הֵם יִקְרָאוּךָ לְמִשְׁתֵּיהֶם וְהָיָה־לְךָ תַּשְׁלוּם גְּמוּל׃
13 אֲבָל כִּי־תַעֲשֶׂה מִשְׁתֶּה קְרָא לַעֲנִיִּים וְנִדְכָּאִים לַפִּסְחִים וְלַעִוְרִים׃
14 אָז אַשְׁרֶיךָ כִּי אֵין־בְּיָדָם לְשַׁלֶּם־לָךְ וְשֻׁלֹּם יְשֻׁלַּם לְךָ בְּיוֹם תְּקוּמַת הַצַּדִּיקִים׃
15 וְאֶחָד מִן־הַיּשְׁבִים עִמּוֹ בִמְסִבָּה כְּשָׁמְעוֹ אֶת־אֵלֶּה עָנָה וְאָמַר אַשְׁרֵי הָאֹכֵל לֶחֶם בְּמַלְכוּת הָאֱלֹהִים׃
16 וְהוּא אָמַר אֵלָיו אִישׁ אֶחָד עָשָׂה מִשְׁתֶּה גָדוֹל לִקְרֻאִים רַבִּים׃
17 וַיִּשְׁלַח אֶת־עַבְדּוֹ לִפְנֵי הַמִּשְׁתֶּה אֶל־הַקְּרֻאִים לֵאמֹר בֹּאוּ נָא כִּי כָּל־דָּבָר מוּכָן׃
18 וַיָּחֵלּוּ כֻּלָּם פֶּה אֶחָד לְהִשְׁתַּמֵּט הָרִאשׁוֹן אָמַר שָׂדֶה קָנִיתִי לִי וְלִי נָחוּץ לָלֶכֶת וְלִרְאוֹתוֹ אֱמָר־נָא לַאדֹנֶיךָ כִּי יִסְלַח לִי לַדָּבָר הַזֶּה׃
19 וְהַשֵּׁנִי אָמַר חֲמֵשֶׁת צִמְדֵי־בָקָר קָנִיתִי לִי וַאֲנִי הֹלֵךְ לְבַקְּרָם אֱמָר־נָא לַאדֹנֶיךָ כִּי יִסְלַח לִי לַדָּבָר הַזֶּה׃ Lucas 14 Hebraico – Grego
20 וְהַשְּׁלִישִׁי אָמַר אִשָּׁה לָקַחְתִּי לִי וְלֹא אוּכַל לָבֹא׃
21 וַיָּשָׁב הָעֶבֶד וַיַּגֵּד לַאדֹנָיו אֶת־הַדְּבָרִים הָאֵלֶּה וַיִּחַר אַפּוֹ וַיֹּאמֶר אֶל־הָעֶבֶד מַהֵר צֵא אֶל־רְחֹבוֹת הָעִיר וְאֶל־חוּצוֹתֶיהָ וְהָבֵא לִי הֵנָּה אֶת־הָעֲנִיִּים וְאֶת־הַנִּדְכָּאִים וְאֶת־הַעִוְרִים וְאֶת־הַפִּסְחִים׃
22 וַיֹּאמֶר הָעֶבֶד כֵּן נִהְיָה אֲדֹנִי כַּאֲשֶׁר צִוִּיתָ אַךְ־עוֹד מָקוֹם רֵק בַּבָּיִת׃
23 וַיֹּמֶר הָאָדוֹן אֶל־הָעֶבֶד צֵא אֶל־הַדְּרָכִים וְאֶל־הַגְּדֵרוֹת וְהַחֲזֶק־בָּם לָבֹא לְמַעַן יִמָּלֵא בֵיתִי׃
24 כִּי אֲנִי אֹמֵר לָכֶם מִן־הָאֲנָשִׁים הַקְּרֻאִים הָהֵם לֹא יִטְעַם אִישׁ אֶת־הַמִּשְׁתֶּה׃
25 וַיֵּלֶךְ אִתּוֹ הֲמוֹן עַם־רָב וַיִּפֶן וַיֹּאמֶר אֲלֵיהֶם׃
26 כִּי־יָבֹא אֵלַי אִישׁ וְלֹא יִשְׂנָא אֶת־אָבִיו וְאֶת־אִמּוֹ וְאֶת־אִשְׁתּוֹ וְאֶת־בָּנָיו וְאֶת־אֶחָיו וְאֶת־אַחְיֹתָיו וְאַף גַּם־אֶת־נַפְשׁוֹ לֹא יוּכַל לִהְיוֹת תַּלְמִידִי׃
27 וּמִי אֲשֶׁר לֹא־יִקַּח אֶת־צְלָבוֹ וְיֵלֵךְ אַחֲרָי לֹא יוּכַל לִהְיוֹת תַּלְמִידִי׃
28 כִּי מִי־מִכֶּם הֶחָפֵץ לִבְנוֹת מִגְדָּל וְלֹא יֵשֵׁב לְחַשֵּׁב רִאשֹׁנָה אֶת־הוֹצָאוֹתָיו אִם יָדָיו רַב לוֹ לְכַלֹּתוֹ׃
29 פֶּן־בְּיָסְדוֹ אֶת־הַיְסוֹד תִּקְצַר יָדוֹ לְהַשְׁלִימוֹ וְכָל־הָרֹאִים יִלְעֲגוּ־לוֹ לֵאמֹר׃
30 זֶה הוּא הָאִישׁ אֲשֶׁר הֵחֵל לִבְנוֹת וּלְכַלּוֹת אֵין־לְאֵל יָדוֹ׃
31 אוֹ מִי־הוּא הַמֶּלֶךְ הַיֹּצֵא לְהִתְרָאוֹת פָּנִים בְּמִלְחַמְתּוֹ עִם־מֶלֶךְ אַחֵר וְלֹא־יֵשֵׁב לְהִתְיָעֵץ רִאשֹׁנָה אִם־יוּכַל לַעֲרֹךְ בַּעֲשֶׂרֶת אֲלָפִים לִקְרַאת הַבָּא עָלָיו בְּעֶשְׂרִים אָלֶף׃
32 וְאִם־לֹא אָז יִשְׁלַח מַלְאָכִים עוֹדוֹ מֵרָחוֹק לְבַקֶּשׁ־לוֹ שָׁלוֹם׃
33 וְכֵן כָּל־אִישׁ מִכֶּם אִם לֹא־יִבָּדֵל מִכֹּל אֲשֶׁר לוֹ לֹא־יוּכַל לִהְיוֹת תַּלְמִידִי׃
34 הַמֶּלַח טוֹב הוּא אַךְ אִם גַּם־הַמֶּלַח יָפוּג טַעְמוֹ מִי יְתַקֵּן אֹתוֹ׃
35 תָּפֵל לֹא־יִצְלַח לֹא לַאֲדָמָה וְלֹא לְדֹמֶן כִּי אִם־חוּצָה יַשְׁלִיכוּ אֹתוֹ מִי אֲשֶׁר אָזְנַיִם לוֹ לִשְׁמֹעַ יִשְׁמָע׃ Lucas 14 Hebraico – Grego

Lucas 14 Grego Koinê

1 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἐλθεῖν αὐτὸν εἰς οἶκόν τινος τῶν ἀρχόντων τῶν Φαρισαίων σαββάτῳ φαγεῖν ἄρτον, καὶ αὐτοὶ ἦσαν παρατηρούμενοι αὐτόν.
2 καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπός τις ἦν ὑδρωπικὸς ἔμπροσθεν αὐτοῦ.
3 καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε πρὸς τοὺς νομικοὺς καὶ Φαρισαίους λέγων· εἰ ἔξεστι τῷ σαββάτῳ θεραπεύειν;
4 οἱ δὲ ἡσύχασαν καὶ ἐπιλαβόμενος ἰάσατο αὐτὸν καὶ ἀπέλυσε.
5 καὶ ἀποκριθεὶς πρὸς αὐτοὺς εἶπε· τίνος ὑμῶν υἱὸς ἢ βοῦς εἰς φρέαρ ἐμπεσεῖται, καὶ οὐκ εὐθέως ἀνασπάσει αὐτὸν ἐν τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου;
6 καὶ οὐκ ἴσχυσαν ἀνταποκριθῆναι αὐτῷ πρὸς ταῦτα.
7 ῎Ελεγε δὲ πρὸς τοὺς κεκλημένους παραβολήν, ἐπέχων πῶς τὰς πρωτοκλισίας ἐξελέγοντο, λέγων πρὸς αὐτούς·
8 ὅταν κληθῇς ὑπό τινος εἰς γάμους, μὴ κατακλιθῇς εἰς τὴν πρωτοκλισίαν, μήποτε ἐντιμότερός σου ἦ κεκλημένος ὑπ᾿ αὐτοῦ,
9 καὶ εἰσελθὼν ὁ σὲ καὶ αὐτὸν καλέσας ἐρεῖ σοι· δὸς τούτῳ τόπον· καὶ τότε ἄρξῃ μετὰ αἰσχύνης τὸν ἔσχατον τόπον κατέχειν.
10 ἀλλ᾿ ὅταν κληθῇς, πορευθεὶς ἀνάπεσε εἰς τὸν ἔσχατον τόπον, ἵνα ὅταν ἔλθῃ ὁ κεκληκώς σε εἴπῃ σοι· φίλε, προσανάβηθι ἀνώτερον· τότε ἔσται σοι δόξα ἐνώπιον τῶν συνανακειμένων σοι.
11 ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.
12 ῎Ελεγε δὲ καὶ τῷ κεκληκότι αὐτόν· ὅταν ποιῇς ἄριστον ἢ δεῖπνον, μὴ φώνει τοὺς φίλους σου μηδὲ τοὺς ἀδελφούς σου μηδὲ τοὺς συγγενεῖς σου μηδὲ γείτονας πλουσίους, μήποτε καὶ αὐτοὶ σε ἀντικαλέσωσι, σε καὶ γένηταί σοι ἀνταπόδομα.
13 ἀλλ᾿ ὅταν ποιῇς δοχὴν, κάλει πτωχούς, ἀναπήρους, χωλούς, τυφλούς,
14 καὶ μακάριος ἔσῃ, ὅτι οὐκ ἔχουσιν ἀνταποδοῦναί σοι· ἀνταποδοθήσεται γάρ σοι ἐν τῇ ἀναστάσει τῶν δικαίων.
15 ᾿Ακούσας δέ τις τῶν συνανακειμένων ταῦτα εἶπεν αὐτῷ· μακάριος ὃς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ.
16 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καὶ ἐκάλεσε πολλούς·
17 καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα.
18 καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.
19 καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον.
20 καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν.
21 καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε.
22 καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί.
23 καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ μου ὁ οἶκος·
24 λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.
25 Συνεπορεύοντο δὲ αὐτῷ ὄχλοι πολλοί, καὶ στραφεὶς εἶπε πρὸς αὐτούς·
26 εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι τε καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν, οὐ δύναται μοι μαθητὴς εἶναί.
27 καὶ ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.
28 τίς γὰρ ἐξ ὑμῶν, θέλων πύργον οἰκοδομῆσαι, οὐχὶ πρῶτον καθίσας ψηφίζει τὴν δαπάνην, εἰ ἔχει τὰ πρὸς ἀπαρτισμόν;
29 ἵνα μήποτε, θέντος αὐτοῦ θεμέλιον καὶ μὴ ἰσχύοντος ἐκτελέσαι, πάντες οἱ θεωροῦντες ἄρξωνται αὐτῷ ἐμπαίζειν,
30 λέγοντες ὅτι οὗτος ὁ ἄνθρωπος ἤρξατο οἰκοδομεῖν καὶ οὐκ ἴσχυσεν ἐκτελέσαι.
31 ἢ τίς βασιλεὺς, πορευόμενος συμβαλεῖν ἑτέρῳ βασιλεῖ εἰς πόλεμον, οὐχ, καθίσας πρῶτον βουλεύεται εἰ δυνατός ἐστιν ἐν δέκα χιλιάσιν ὑπαντῆσαι τῷ μετὰ εἴκοσι χιλιάδων ἐρχομένῳ ἐπ᾿ αὐτόν;
32 εἰ δὲ μήγε, ἔτι αὐτοῦ πόρρω ὄντος πρεσβείαν ἀποστείλας ἐρωτᾷ τὰ πρὸς εἰρήνην.
33 οὕτως οὖν πᾶς ἐξ ὑμῶν, ὃς οὐκ ἀποτάσσεται πᾶσι τοῖς ἑαυτοῦ ὑπάρχουσιν, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.
34 Καλὸν τὸ ἅλας· ἐὰν δὲ καὶ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἀρτυθήσεται;
35 οὔτε εἰς γῆν οὔτε εἰς κοπρίαν εὔθετόν ἐστιν· ἔξω βάλλουσιν αὐτό. ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
Lucas 14 Hebraico – Grego

Lucas Capítulo 14 ARC

A cura de um hidrópico no sábado

1 – Aconteceu, num sábado, que, entrando ele em casa de um dos principais dos fariseus para comer pão, eles o estavam observando.
2 – E eis que estava ali diante dele um certo homem hidrópico.
3 – E Jesus, tomando a palavra, falou aos doutores da lei e aos fariseus, dizendo: É lícito curar no sábado?
4 – Eles, porém, calaram-se. E tomando-o, o curou e despediu.
5 – E disse-lhes: Qual será de vós o que, caindo-lhe num poço, em dia de sábado, o jumento ou o boi, o não tire logo?
6 – E nada lhe podiam replicar sobre isso.
7 – E disse aos convidados uma parábola, reparando como escolhiam os primeiros assentos, dizendo-lhes:
8 – Quando por alguém fores convidado às bodas, não te assentes no primeiro lugar, para que não aconteça que esteja convidado outro mais digno do que tu,
9 – e, vindo o que te convidou a ti e a ele, te diga: Dá o lugar a este; e então, com vergonha, tenhas de tomar o derradeiro lugar.
10 – Mas, quando fores convidado, vai e assenta-te no derradeiro lugar, para que, quando vier o que te convidou, te diga: Amigo, assenta-te mais para cima. Então, terás honra diante dos que estiverem contigo à mesa.
11 – Porquanto, qualquer que a si mesmo se exaltar será humilhado,e aquele que a si mesmo se humilhar será exaltado.
12 – E dizia também ao que o tinha convidado: Quando deres um jantar ou uma ceia, não chames os teus amigos, nem os teus irmãos, nem os teus parentes, nem vizinhos ricos, para que não suceda que também eles te tornem a convidar, e te seja isso recompensado.
13 – Mas, quando fizeres convite, chama os pobres, aleijados, mancos e cegos
14 – e serás bem-aventurado; porque eles não têm com que to recompensar; mas recompensado serás na ressurreição dos justos.

A Parábola da grande Ceia
15 – E, ouvindo isso um dos que estavam com ele à mesa, disse-lhe: Bem-aventurado o que comer pão no Reino de Deus!
16 – Porém, ele lhe disse: Um certo homem fez uma grande ceia e convidou a muitos.
17 – E, à hora da ceia, mandou o seu servo dizer aos convidados: Vinde, que já tudo está preparado.
18 – E todos a uma começaram a escusar-se. Disse-lhe o primeiro: Comprei um campo e preciso ir vê-lo; rogo-te que me hajas por escusado.
19 – E outro disse: Comprei cinco juntas de bois e vou experimentá-los; rogo-te que me hajas por escusado.
20 – E outro disse: Casei e, portanto, não posso ir.
21 – E, voltando aquele servo, anunciou essas coisas ao seu senhor. Então, o pai de família, indignado, disse ao seu servo: Sai depressa pelas ruas e bairros da cidade e traze aqui os pobres, e os aleijados, e os mancos, e os cegos.
22 – E disse o servo: Senhor, feito está como mandaste, e ainda há lugar.
23 – E disse o senhor ao servo: Sai pelos caminhos e atalhos e força-os a entrar, para que a minha casa se encha.
24 – Porque eu vos digo que nenhum daqueles varões que foram convidados provará a minha ceia.

O preço do discipulado – Compare com Lucas 14 Hebraico – Grego
25 – Ora, ia com ele uma grande multidão; e, voltando-se, disse-lhe:
26 – Se alguém vier a mime não aborrecer a seu pai, e mãe, e mulher, e filhos, e irmãos, e irmãs, e ainda também a sua própria vida, não pode ser meu discípulo.
27 – E qualquer que não levar a sua cruze não vier após mim não pode ser meu discípulo.
28 – Pois qual de vós, querendo edificar uma torre, não se assenta primeiro a fazer as contas dos gastos, para ver se tem com que a acabar?
29 – Para que não aconteça que, depois de haver posto os alicerces e não a podendo acabar, todos os que a virem comecem a escarnecer dele,
30 – dizendo: Este homem começou a edificar e não pôde acabar.
31 – Ou qual é o rei que, indo à guerra a pelejar contra outro rei, não se assenta primeiro a tomar conselho sobre se com dez mil pode sair ao encontro do que vem contra ele com vinte mil?
32 – De outra maneira, estando o outro ainda longe, manda embaixadores e pede condições de paz.
33 – Assim, pois, qualquer de vós que não renuncia a tudo quanto tem não pode ser meu discípulo.
34 – Bom é o sal, mas, se ele degenerar, com que se adubará?
35 – Nem presta para a terra, nem para o monturo; lançam-no fora. Quem tem ouvidos para ouvir, que ouça.
Lucas 14 Hebraico – Grego

Todos os Capítulos de Lucas